Dientzenhofer Kilián Ignác
Kilián Ignác Dientzenhofer urodził się w 1689 roku jako trzecie dziecko z małżeństwa Krzysztofa Dientzenhofera i Anny Marii z domu. Lange, jeden z najważniejszych czeskich architektów okresu wysokiego baroku, autor dużej liczby budowli sakralnych i profanum w Czechach, nadworny architekt zakonu benedyktynów z Břevnova-Broum, architekt cesarskiego urzędu budowlanego w Czechach, architekt kościoła św. Mikołaja na Rynku Małym i Starym w Pradze, klasztoru św. Małgorzaty w Břevnovie, klasztoru św. Wacława w Broumovie, klasztoru w Lehnickim Polu na Śląsku, mąż Anny Cecylii Popelovej (†1729), z którą miał sześcioro dzieci, i Anny Terezie z domu Hendrychovej († 1774), z którą miał jedenaścioro dzieci, żadne z jego dzieci nie zajmowało się budownictwem.
Kilian Ignaz urodził się jako trzecie dziecko z małżeństwa Krzysztofa Dientzenhofera i Anny Marii, wdowy po mistrzu murarskim Johannie Georgu Aichbaur, w 1689 roku. Został ochrzczony 1 września 1689 roku w kościele św. Mikołaja na Małej Stranie.
Mieszka z rodziną w domu przy ulicy Nosticova 465/3, który jego ojciec poślubił, a następnie przebudował.
Kilián Ignác uczy się w gimnazjum jezuickim na Małej Stranie.
W latach 1703-1711 trwa pierwszy etap budowy barokowego kościoła św. Mikołaja na Małej Stranie. Autorstwo przypisuje się Krysztofowi Dientzenhoferowi.
17 grudnia 1703 r. opat klasztoru w Břevnov-Broumovie, Otmar Zinke, zawiera umowę targową na zakup majątku w Wahlstatt na Śląsku (obecnie Lehnické Pole), przyszłego miejsca budowy monumentalnego klasztoru wybudowanego przez Kiliana Ignacego.
30 maja 1708 roku zostaje położony kamień węgielny pod przebudowę klasztoru benedyktynów w Břevnovie w Pradze, zainicjowaną przez opata Otmara Zinke pod kierunkiem budowniczego Pavla Ignáca Bayera.
Na przełomie lat 1709-1710 Kilian Ignacy wyjechał za granicę w celu zdobycia doświadczenia.
W 1709 roku opat Zinke zwolnił Pavla Ignáca Bayera z projektu budowy klasztoru w Břevnovie z powodu niezadowolenia z jego pracy.
W połowie 1709 roku opat Zink wyznacza Krzysztofa Dientzenhofera do planowania i kierowania budową klasztoru w Brevnovie. Krysztof kończy klasztor według planów Pawła Ignaza Bayera, ale Krysztof sporządza zupełnie nowe plany prałatury i kościoła św. Małgorzaty. I według tych planów Krzysztof prowadzi całą budowę. Nawa zostaje ukończona w 1712 roku, wieża w 1715 roku, a prezbiterium w 1716 roku. Prace nad wystrojem wnętrza kościoła trwają do 1721 r. W 1721 r. ukończona zostaje prałatura.
Jesienią 1715 roku Kilian Ignatius wraca z doświadczeń zagranicznych, aby w 1716 roku pomóc ojcu w budowie klasztoru w Břevnovie. Od 11 maja 1716 roku sporządzał wszystkie listy robocze czeladników przy budowie klasztoru i podpisywał je w imieniu ojca. Już pod jego kierownictwem w 1721 r. ukończono prałaturę klasztoru i niektóre budynki gospodarcze.
W latach 1717 - 1726 wybudowano kościół pielgrzymkowy Narodzenia Panny Marii we wsi Nicov koło miasta Plánice w regionie Klatovy według projektu Kiliana Ignacego na zlecenie hrabiego Adolfa Bernarda z Martinic. Kościół został poświęcony w 1730 roku.
W latach 1717-1720 Kilián Ignác przeprowadza gruntowną przebudowę domu "U červeného bieguna" przy ulicy Vodičkovej 708/35 w Pradze.
15 czerwca 1719 roku z inicjatywy opata Otmara Zinke zostaje położony kamień węgielny pod klasztor benedyktynów w Wahlstatt na Śląsku, obecnie Lehnické Pole, który opat Zinke zakupił dla opactwa Břevnov-Broum 17 grudnia 1703 roku. Budowa według projektu Kiliana Ignacego rozpoczęła się dopiero w 1723 roku, kiedy to biskup wrocławski zezwolił na założenie klasztoru.
W 1719 roku Kilián Ignác poślubia młodszą o dziesięć lat Annę Cecílií Popelovą i mieszka z nią aż do jej śmierci 8 stycznia 1729 r. Ślub biorą w kościele św. Jana na Balustradzie na praskim Starym Mieście. Z małżeństwa urodziło się sześcioro dzieci - Josef Michael (ochrzczony 1 listopada 1720), Anna Marie Ludmila (14 września 1721), Františka Meliana (21 grudnia 1722), Kilián Jan Nepomuk Rochus (17 sierpnia 1725, zmarł w pierwszym roku), Karel Martin (11 listopada 1726), Barbora Anna Joanna Nepomucena (marzec/kwiecień 1728).
W 1720 roku Kilian Ignatius zajmuje się modyfikacją południowego skrzydła budynku kolegium jezuickiego w Ołomuńcu i prawdopodobnie projektem reprezentacyjnej fasady w kierunku rynku.
W 1720 roku według projektu Kiliána Ignáca zostaje położony kamień węgielny pod kościół św. Jana Nepomucena przy przyszłym klasztorze Vorshilków na praskich Hradczanach. Kościół zostaje ukończony w 1728 roku.
W 1721 roku pod kierownictwem Krysztofa rozpoczyna się przygotowanie nowego budynku klasztornego zakonu klarysek na praskich Hradczanach. Krysztof kończy część północną, Kilián Ignác część południową. Klasztor został ukończony w 1723 roku.
Na początku 1722 roku Kilián Ignác w ramach projektu budowy klasztoru benedyktynów w Broumovie przez Krzysztofa zaprojektował nowy marmurowy chodnik do kościoła klasztornego. Prace zostały zakończone w 1723 roku.
W dniu 7 stycznia 1722 roku Krzysztof sporządził swój własny testament. Oprócz swojego majątku zapisał swoim spadkobiercom (żonie, dzieciom i krewnym) administrację fundacji Leuthnera, założonej przez Abrahama Leuthnera. Majątek zapisany w testamencie przez Krzysztofa przekracza sumę 20 000 złotych.
W marcu 1722 roku Krzysztof zawiera umowę z zakonem kapucynów z Hradczan (Loreto) na rozbudowę kaplicy Narodzenia Pańskiego poprzez dobudowę dziedzińca. Po śmierci Krzysztofa w czerwcu 1722 roku przebudowę dokończył jego syn Kilian Ignacy w 1723 roku.
Ojciec Kiliana Ignaza, Krzysztof Dietzenhofer, zmarł 20 czerwca 1722 roku w Pradze w wieku 67 lat. Zgodnie z testamentem z 7 stycznia 1722 r. został pochowany w rodzinnym grobowcu w kościele św. Marii Magdaleny na praskim Małym Mieście.
Do śmierci Krzysztof pracował u benedyktynów w Brevnovo-Broum, gdzie po jego śmierci zastąpił go Kilián Ignác. On też przejmuje firmę budowlaną swojego ojca.
W czerwcu 1723 roku biskup wrocławski udzielił klasztorowi Břevnov-Broum pozwolenia na założenie klasztoru benedyktynów w Wahlstatt na Śląsku (dziś Lehnické Pole), gdzie opat Otmar Zinke zakupił w 1703 roku majątek. Budowa monumentalnego klasztoru według projektu Kiliana Ignacego rozpoczęła się w 1723 r. Kilian Ignacy osobiście nadzorował budowę. W 1726 r. ukończona zostaje część budynku z salą. 15 sierpnia 1727 r. wmurowany zostaje kamień węgielny pod nowy kościół, który zostaje ukończony i poświęcony w 1731 r. Budowa budynków klasztornych trwa do 1738 r., kiedy to cały obszar prezbiterium zostaje osobiście poświęcony przez opata Otmara Zinke 10 sierpnia 1738 r., w dniu jego 74 urodzin.
W latach 1723-1738 Kilian Ignatius, na podstawie zlecenia opata Otmara Zinke, pracował nad budową zespołu kościołów na terenie należącym do klasztoru w Broumovie. Według jego planów i pod jego nadzorem wybudowano kościół Wszystkich Świętych w Heřmánkovicach w 1723 r., kościół św. Prokopa w Bezděkově koło Polic nad Metují w latach 1724-1727, budowę kościoła św. Anny w Vižňovie w 1725 r., rozbudowę prezbiterium kościoła św. Jana Chrzciciela w Janovičkach, w latach 1725-1726 kościoła św. Barbary w Otovicach, w latach 1726-1730 kościoła św. Małgorzaty w Šonovie, w 1729 r. kościoła św. Wacława w Broumovie, w latach 1732-1733 kaplicy św. Marii na Hvězdzie koło Křinic i w latach 1733-1738 kościoła św. Marii Magdaleny w Božanovie. Wraz z kościołami św. Jakuba w Ruprechticach, św. Michała w Vernéřovicach, kościołami zbudowanymi wcześniej według planów Kryštofa Dientzenhofera i kościołem św. Jerzego w Martínkovicach zbudowanym według planów Martina Allio, tworzy się zespół kościołów nazywany dziś grupą broumowską.
W 1723 roku Kilián Ignác przebudowuje dom "Pod Złotym Jeleniem" nr 26/3 przy ulicy Tomášská w pobliżu kościoła św. Tomasza. Budowa została zakończona do 1725 roku. Autorstwo sąsiedniego domu "U złotego jelenia" przy ulicy Tomášská 22/3 lub domu przy ulicy Zámecká 3 jest niepotwierdzone.
W 1724 roku klasztor w Břevnovie przygotował budowę kościoła w Horním Počaple koło Litoměřic w majątku benedyktynów. Kościół został ukończony według planów Kiliana Ignacego w 1726 roku i poświęcony 24 sierpnia 1726 roku.
W 1724 r. zakon jezuitów na Małym Mieście w Pradze zwrócił się do Kiliana Ignatiusa o sporządzenie projektu przebudowy gimnazjum pod nr 1 na Małym Mieście.
W 1724 roku Kilián Ignác proponuje nowy klasztor z kościołem i szpitalem dla zakonnic elżbietanek w Pradze Słupi. Budowa rozpoczyna się od budowy dolnego budynku i stajni w 1724 r., kamień węgielny położono 8 sierpnia 1724 r. W 1726 r. rozpoczyna się budowa klasztoru, który zostaje poświęcony w 1727 r. W 1728 r. rozpoczyna się budowa szpitala.
W 1725 roku Kilián Ignác opracowuje projekt poprawy terenu przed budynkiem Praskiego Loreto na Hradczanach, gdzie na balustradzie umieszczono posągi z płaskorzeźbami. Prace zostały zakończone w 1726 roku.
W latach 1725-1728 Kilián Ignác buduje dla swojej rodziny na praskim Smíchovie, ówczesnym przedmieściu Małej Strany, przed Bramą Újezdską, dwupiętrowy dom letni z freskami Václava Vavřinca Reinera i barokowym ogrodem sięgającym do Wełtawy, nazwany później Portheimką. Budynek został pomyślany jako mała, ale bardzo reprezentacyjna rezydencja rodzinna. Po 1824 roku pałac letni został rozbudowany o dwa skrzydła, a w 1884 roku południowe skrzydło zostało rozebrane w związku z budową w sąsiedztwie kościoła św. Wacława.
15 lipca 1726 r. przy dzisiejszej ulicy U Lužického Seminaria 90/13 położono kamień węgielny pod budowę tzw. Łużyckiego Seminarium Duchownego, które miało pomieścić górnołużyckich studentów katolickich. Budowę sfinansowała fundacja założona przez łużyckich księży braci Mertzina i Jurija Simona. Budynek został zaprojektowany przez Kiliana Ignacego i zbudowany w 1728 roku.
Około 1726 roku Kilián Ignác przebudowuje dom "U dvou hrdliček" przy ulicy Nosticova 466/5 w Pradze dla mistrza stolarskiego Josefa Lefflera.
Po 1726 roku Kilián Ignác przebudowuje dla swojego brata Jindřicha dom przy ulicy Všehrdovej 438/13.
12 grudnia 1726 roku kapituła klasztoru w Břevnovie-Broumovie zatwierdza wniosek opata Otmara Zinke o przebudowę klasztoru w Broumovie. Projekt przygotowuje Kilian Ignatius. Budowę rozpoczęto w 1727 roku, a zakończono w 1733 roku.
W 1727 r. Kilian Ignatius projektuje i buduje rozbudowę klasztoru o nowe skrzydło łączące stary klasztor z refektarzem zimowym, budowę kolejnego skrzydła w kierunku bramy oraz dokończenie prepozytury dla klasztoru benedyktynów na Starym Mieście w Św. Mikołaju. Budowa zostaje zakończona w 1730 roku.
W 1727 roku Kilian Ignacy dla Zakonu Krzyżowców z Czerwoną Gwiazdą w Pradze ocenia możliwość budowy kościoła św. Marii Magdaleny w Karlowych Warach na miejscu starego kościoła w pobliżu dzisiejszego Vřídla i proponuje dwie koncepcje. Według projektu Kiliana Ignáca budowa rozpoczęła się dopiero w 1733 roku, kiedy to 27 kwietnia położono kamień węgielny. Prezbiterium i zakrystię ukończono w 1733 roku, a kopułę dobudowano w 1736 roku. Niektóre źródła wspominają o budowie po 1740 roku.
W 1727 roku Kilián Ignác przygotował dla zakonu augustianów w Pradze sprawozdanie o stanie kościoła św. Tomasza na Małym Mieście, który został poważnie uszkodzony przez uderzenie pioruna w 1723 roku. Sprawozdanie złożył 30 marca 1727 r., a 26 kwietnia 1727 r. przeor Serafin Meltzer zawarł z nim umowę na remont kościoła. Nawa kościoła zostaje poświęcona 17 czerwca 1729 roku, kościół i prezbiterium 9 sierpnia 1731 roku.
W 1728 roku Kilian Ignatius poznaje swojego kuzyna, Justusa Heinricha, syna Johanna Dientzenhofera, który przybył z Bambergu.
8 stycznia 1729 roku umiera pierwsza żona Kiliana Ignatiusa, Anna Cecilia Popel.
W tym samym roku Kilian Ignatius żeni się z Anną Teresą, z domu. Henrych. Świadkiem na ślubie jest hrabia Josef Thun. Lipiec 1736, zm. maj 1737), Franciszek de Paula Antoninus de Padua Ludovicus Venceslaus (sierpień 1737), Benno Wenceslaus Constantine Franz Ferdinand Rubner (9. października 1740, ojcem chrzestnym był opat Benno Löbl), Wacław Józef Maksymilian Vincenc (26 sierpnia 1742, zm. w październiku 1742), Anna Franciszka Józefa Ottilie (15 grudnia 1743), Jan Baptysta Józef Neri Vincenc (1747) i Wacław Józef Ignatius (1750).
W latach 1729-1732 Kilian Ignatius zaprojektował rozbudowę rezydencji jezuitów w Tuchomierzycach.
W 1730 roku Kilián Ignác zostaje mianowany budowniczym sądowym (Hofbaumeister) w Biurze Budownictwa Sądowego. Z tym tytułem przejmuje odpowiedzialność za dobra podlegające temu urzędowi, czyli Zamek Praski, folwark w Bubenču (dzisiejsza Stromovka), folwark na Białej Górze, praską zbrojownię i budynki w posiadłościach cesarskich Brandýs nad Labem, Poděbrady, Přerov nad Labem, Pardubice i Zbiroh.
Około 1730 roku z inicjatywy opata Josefa Siebera, według projektu Kiliana Ignáca, rozpoczęto budowę klasztoru w klasztorze benedyktynów w Kladrubach. Budowa została zakończona w 1739 roku. Projekt Kiliana Ignaca zastępuje pierwotny projekt klasztoru autorstwa Jana Błażeja Santiniego, który zmarł w 1723 roku.
W 1730 roku Kilián Ignác projektuje kościół św. Jana Nepomucena w Pradze na Skałce, zbudowany dla "Bractwa pod opieką Marii Panny ku czci Jana Nepomucena". Bractwo liczyło 1100 członków, w tym 500 księży, 300 kobiet i 300 mężczyzn - świeckich. Członkiem Bractwa była na przykład cesarzowa Maria Ludovica z Hiszpanii. W tym samym roku położono kamień węgielny. Właściwa budowa kościoła rozpoczęła się prawdopodobnie w 1731 roku i została ukończona prawdopodobnie w 1738 roku.
W latach 1731 - 1737 z funduszy fundacji hrabiego Piotra Strozziego wybudowano Dom Inwalidów w Pradze Karlínie, zaprojektowany przez Kiliána Ignáca i założony w 1664 roku, przeznaczony do zakwaterowania i opieki nad inwalidami wojennymi. W 1729 roku Kilián Ignác Dientzenhofer, ówczesny nadworny budowniczy, i Antonio Erhardo Martinelli zostali zaproszeni przez kancelarię cesarską do przedstawienia projektu. 18 lutego 1731 roku Kilian Ignaz udał się do Wiednia, aby przedstawić gotowy projekt komisji, która zarekomendowała jego projekt cesarzowi. Na miejsce budowy wybrano teren Zakonu Krzyżowców z Czerwoną Gwiazdą za Bramą Szpitalną w Karlínie, nie wybrano lokalizacji nad Holešovicami i za Bramą Újezdską. Z pierwotnego planu i projektu Kiliana Ignáca, który miał stworzyć największy kompleks barokowy w Czechach, ostatecznie w latach 1731-1737 zrealizowano tylko jedną dziewiątą. Przy przyległym cmentarzu wojskowym, dziś już nieczynnym, wybudowano w 1753 roku kaplicę cmentarną, być może według planów Kiliana Ignaca.
W latach 1731-1732 Kilián Ignác jako budowniczy dworski opracował dla Biura Budownictwa Dworskiego projekt budowy kościoła cmentarnego św. Piotra w Szeklach we wsi Velenka koło Nymburka oraz projekt barokowej przebudowy gotyckiego kościoła św. Andrzeja w Starym Kolinie.
W 1732 r. rozpoczęto budowę kościoła św. Wacława w Rozbělesach w Děčínie według planów Kiliana Ignáca na podstawie zlecenia Józefa hrabiego Thun na miejscu pierwotnego kościoła, który został rozebrany. Z powodu braku środków finansowych budowlę ukończono dopiero w 1783 roku według planu Kiliana Ignaca, zmodyfikowanego przez Jana Václava Koscha.
W 1732 roku rozpoczęto prace przy budowie kościoła św. Mikołaja na Starym Mieście dla benedyktynów staromiejskich według projektu Kiliána Ignáca. Prace zostały zakończone w 1737 roku.
W 1732 r. w praskim dworskim urzędzie budowlanym rozpoczynają się rozmowy na temat remontu szpitala cesarskiego na Hradczanach, w sąsiedztwie kościoła św. Jana Nepomucena i klasztoru Vorshilków. Dekret cesarski z 20 września 1732 r. zezwala na przebudowę szpitala i umożliwia Kiliánowi Ignacowi jako nadwornemu budowniczemu sporządzenie planów przebudowy. Przebudowa całego budynku została przeprowadzona w latach 1733-1737.
W latach 1732-1735 Kilián Ignác buduje dla staromiejskich jezuitów z Pragi kościół św. Franciszka Ksawerego w pobliżu ich siedziby w Oparanach.
W 1732 r. Kilian Ignacy proponuje w Kutnej Horze nowy klasztor z kościołem dla Worszyłów, który powstał w 1712 r. z praskiego nowomiejskiego klasztoru św. Worszyłów. Budowę rozpoczęto od położenia kamienia węgielnego 3 maja 1735 roku. Do 1743 roku wybudowano według projektu trzy skrzydła budynku klasztornego, czyli około połowy pierwotnego projektu, ale bez kościoła. Kościół klasztorny został dobudowany w latach 1897-1901 według planu prof. Friedricha Ohmanna.
W 1733 roku położono kamień węgielny pod jezuicki kościół św. Klemensa w Odolnej Vodzie pod Kralupami według projektu Kiliana Ignacego. Został on ukończony w 1735 roku, a konsekrowany w 1740 roku. Ciekawostką jest fakt, że Kilian Ignacy wykorzystał później projekt planu do budowy kościoła benedyktyńskiego w Božanovie na Broumovie.
W latach 1733-1736 Kilián Ignác zaprojektował przebudowę fasady kościoła w Tuchoměřicach.
W 1733 roku zostaje zakończona przebudowa klasztoru w Broumovie według projektu Kiliana Ignaca. Budowa została rozpoczęta w 1727 roku.
W latach 1733-1739 wybudowano według projektu Kiliana Ignaca kościół pielgrzymkowy Matki Boskiej Bolesnej w Dobrej Vodzie koło Czeskich Budziejowic.
W 1734 roku Kilian Ignác przebywa na krótkim pobycie w Rzymie.
W latach 1734-1738 powstaje kościół św. Jana Nepomucena w Nepomuku według projektu Kiliana Ignacego, na zlecenie hrabiego Adolfa Bernarda z Martinic, dla którego Kilian Ignacy zaprojektował już wcześniej kościół w Nicovie.
W 1735 roku Kilián Ignác występuje jako budowniczy współsygnujący raporty budowlane dotyczące budowy kościoła św. Karola Czeskiego w Pradze na Zderazie przy dzisiejszej ulicy Resslovej w Pradze. Budowę rozpoczęto pierwotnie w 1730 roku pod kierunkiem Pavla Ignáca Bayera, ale zmarł on w 1733 roku. W latach 1735-1738 budowę przejął Kristián Spannbrucker, z którym współpracował Kilián Ignác, a następnie po modyfikacjach dokończył ją samodzielnie w latach 1739-1740. Kościół zostaje zniesiony w 1783 roku w ramach reform Józefa II. Od 1933 roku kościół jest administrowany przez Czeski Kościół Prawosławny jako kościół św. Cyryla i Metodego.
W 1735 r. Kilian Ignatius buduje w ogrodzie na praskim Smichovie jednopiętrowy pawilon dla jezuitów. Budynek zostaje zburzony w 1930 r. pod budowę wylotu mostu Jiráska.
W latach 1735-1736 następuje przebudowa starego klasztoru Sartoriusów w klasztorze w Břevnovie według projektu Kiliana Ignacego, gdzie powstaje infirmarium z kaplicą.
W latach 1737-1739 przeprowadzono barokową przebudowę kościoła św. Apollinaris w Sadská według projektu Kiliána Ignáca.
W 1737 r. Kilián Ignác został mianowany głównym budowniczym twierdzy, z mocą od 30 marca 1737 r. Z tym stanowiskiem wiąże się nadzór nad budową fortyfikacji w Pradze i Chebie. Następcą Kiliána na stanowisku głównego budowniczego twierdzy Praga został Antonín Spannbrucker.
W 1737 r. Kilián Ignác zaprojektował kościół św. Piotra i Pawła w Březnie koło Chomutova dla Františka Michaela, hrabiego Martinic, syna Adolfa Bernarda, hrabiego Martinic i właściciela dóbr Prunéřov. Budowa rozpoczęła się pod kierunkiem budowniczego Jana Krystofa Koscha z Kadanu w 1737 roku i z kilkoma przerwami została ukończona w 1766 roku.
W latach 1737-1738 został zrealizowany projekt Kiliana Ignaca dotyczący ulepszenia ogrodu klasztornego w klasztorze w Břevnovie, łącznie z budową oranżerii.
W marcu 1737 roku zakon jezuitów w Małej Stranie rozpoczyna negocjacje z Kilianem Ignacem w sprawie dokończenia budowy wieży kościoła św. Mikołaja w Małej Stranie. Mikołaja w Malej Stranie. Budowa rozpoczęła się latem 1737 r. według planów przedstawionych przez Kiliana Ignaca w 1728 r. W 1745 r. wysokość wieży i prezbiterium sięgała poziomu głównego gzymsu domu zakonnego. W 1750 r. koniec kościoła i wieża były już tak wysokie, że z obawy przed zawaleniem zwołano komisję zaprzysiężonych budowniczych ze wszystkich trzech miast praskich, aby ocenić budowlę od fundamentów. Komisja wydaje jednogłośne zapewnienie, że nie ma niebezpieczeństwa zawalenia. Kopuła, już z dzwonami, zostaje zamknięta 23 października 1750 roku. Prace zostają ostatecznie zakończone w 1752 roku, rok po śmierci Kiliana Ignacego. Ze względu na swoją monumentalność i wymagający projekt architektoniczno-artystyczny kościół jest uważany za najważniejszą artystycznie budowlę barokową w Pradze.
W 1737 roku Kilián Ignác został głównym budowniczym fortyfikacji w Pradze.
W latach 1737-1741 według planów Kiliána Ignáca Dientzenhofera przebudowano kościół św. Katarzyny przy klasztorze augustianów na Nowym Mieście w Pradze.
W latach 1737-1740 Kilián Ignác projektuje i buduje pałac Langerów (także pałac Pachta) przy ulicy Celetnej w Pradze dla rycerza Josefa Ignáca von Langer. Budowa zostaje zakończona w 1740 roku.
W 1738 roku kończy się budowa klasztoru benedyktyńskiego w Wahlstatt na Śląsku. Budowę według projektu Kiliana Ignatiusa rozpoczęto w 1723 roku, w 1726 roku ukończono budynek z salą, w 1731 roku ukończono kościół. Klasztor został poświęcony w 1738 roku przez opata Otmara Zinke w dniu jego 74 urodzin.
8 września 1738 roku w Broumovie umiera Otmar Zinke, opat opactwa Břevnov-Broumov, inicjator budowy benedyktyńskich klasztorów w Břevnovie, Broumovie i Lehnickim Polu czyli tzw. broumovskiej grupy kościołów. Jest jednym z najważniejszych opatów zakonu w Czechach.
W 1739 roku nowy opat opactwa w Břevnovie-Broumovie, Benno Löbl, zlecił Kilianowi Ignacemu nowe wyposażenie pomieszczeń mieszkalnych prałatury w Břevnovie i nową dekorację stiukową refektarza.
W 1740 roku Kilian Ignatius projektuje nową bramę wejściową do klasztoru benedyktynów w Břevnovie.
W 1740 roku Kilián Ignác jako nadworny budowniczy przeprowadza barokową przebudowę wnętrz zamkowych i ogrodu na zamku w Brandýs nad Labem.
W 1741 roku dawna twierdza w Kladnie zostaje przebudowana według projektu Kiliána Ignáca na trzypiętrowy zamek skrzydłowy dla klasztoru w Břevnovie.
W latach 1741-1744 Kilián Ignác opracował plany przebudowy gotyckiego kościoła w Hořicach. Dobra hořickie zostały przekazane fundacji dla inwalidów wojennych założonej przez Piotra Strozziego, która zrealizowała projekt budowy praskiego domu inwalidów.
W 1743 roku Kilián Ignác, jako nadworny budowniczy Zamku Praskiego, przygotował projekt przebudowy Sali Hiszpańskiej, który dotyczył przede wszystkim jej zniszczonego stanu. Projekt został zawieszony po inwazji pruskiej. Właściwa budowa pod kierunkiem Kiliana Ignáca nastąpiła dopiero w 1747 roku. W 1750 roku trwają jeszcze prace nad halą, a od 1754 roku budowę kontynuuje Anselmo Luragho, następca Kiliana na stanowisku budowniczego dworskiego.
W latach 1743-1751 Kilian Ignatius projektuje i buduje dla księcia Ottavio Piccolomini pałac Sylva-Taroucca w Pradze na Národní třída; po śmierci Kiliana Ignatiusa w 1751 roku Anselmo Luragho kończy budowę w 1752 roku.
W latach 1743-1744 Kilian Ignatius jako nadworny budowniczy przygotował plany odbudowy spalonego zamku w cesarskim majątku Králův Dvůr. Na budowę zezwolił w 1744 roku Franciszek Lotaryński.
W 1744 roku pod kierunkiem budowniczego Franciszka Kermera, być może według planów Kiliana Ignáca i na koszt Octavio Piccolominiego, rozpoczyna się budowa kościoła św. Jakuba w Červenym Kostelcu koło Náchodu, majątku księcia Ottavio Piccolominiego. Budynek został ukończony w 1754 roku.
W latach 1745-1748 ma miejsce barokowa przebudowa klasztoru augustianów w Domažlicach, przy północnym i zachodnim skrzydle klasztoru, według planów Kiliana Ignaca.
Być może w 1745 r. (lub 1735 r.) w pobliżu miasta Radnice w regionie Rokycany powstaje kaplica Nawiedzenia Panny Marii według planów Kiliana Ignacego.
W 1746 r. Kilián Ignác proponuje przebudowę ambulatorium w praskim Loreto na Hradczanach. Budowa rozpoczęła się w 1747 roku i została zakończona w 1751 roku.
W latach 1746-1747 Kilián Ignác projektuje i buduje budynek administracyjny i kaplicę w majątku Hrdly.
W styczniu 1746 roku pożar niszczy klasztor benedyktynów w Sázavie. Opat Anastazjusz Schlanczovský decyduje się na gruntowną przebudowę klasztoru według projektu Kiliána Ignáca. Sprawozdanie z 1753 r. mówi o prawie ukończonej budowie.
17 sierpnia 1746 roku położono kamień węgielny pod nowy kościół Wniebowzięcia Panny Marii w Dolní Ročovie przy klasztorze augustianów według projektu Kiliana Ignacego. Pierwotny kościół został poważnie uszkodzony podczas powodzi w 1745 roku. Budowa kościoła zostaje zakończona w 1750 roku, kiedy to 4 kwietnia zostaje poświęcony. W 1751 roku zostaje położony kamień węgielny pod nowy budynek klasztorny.
W 1747 roku rozpoczyna się budowa kościoła św. Marcina w Chválenicach u Plzně według planów Kiliana Ignatiusa, który nadzoruje budowę w latach 1747 - 1749. Budowa zostaje zakończona w 1753 roku.
W roku 1747 (lub 1748) Kilián Ignác proponuje projekt budowy kościoła św. Piotra i Pawła w Kostelcu nad Ohří. Budowa zostaje rozpoczęta w 1749 roku, ale konsekrowany zostaje dopiero w 1758 roku.
W 1748 roku Kilián Ignác projektuje i buduje dwór w majątku Sloupno dla opata klasztoru w Břevnovie Benno Löbla.
W latach 1748-1750 Kilián Ignác zaprojektował kościół św. Jana Chrzciciela w Paštiky koło Blatnej dla właścicielki majątku Blatna Marii Alojzy hrabiny Serenyi. W tym samym czasie prawdopodobnie sporządził plany przebudowy kościoła Przemienienia Pańskiego na wzgórzu Křesovec koło Pacelic koło Blatnej, gdzie przebudowa została zrealizowana dopiero w 1763 roku.
W 1750 roku rozpoczęto budowę kościoła Wniebowzięcia Panny Marii w Přešticach, należącego do klasztoru w Kladrubach, według planów Kiliana Ignacego. Budowa ma miejsce w latach 1750-1775. Kilián Ignác kieruje budową aż do swojej śmierci. Uzupełnieniem budowy kościoła jest budowa plebanii, pierwotnie według planów Kiliana Ignatiusa, ale obecna forma jest tylko torsem projektu.
W 1750 roku Kilian Ignatius zaproponował projekt przebudowy zamku w Buštěhradzie dla Marii Anny Karoliny, księżnej bawarskiej, której w tym samym roku przesłał projekt do jej rezydencji w Monachium. Prace nad przebudową rozpoczęły się dopiero w maju 1751 r., a po śmierci Kiliana Ignacego dokończył je w 1753 r. Anselmo Luraghe.
W 1750 r. Kilian Ignatius projektuje i buduje dobudówkę skrzydła letniego refektarza i biblioteki w klasztorze w Břevnovie oraz pawilon ogrodowy w Vojtěšce.
W 1750 roku Kilian Ignatius projektuje i buduje rezydencję benedyktyńską dla opactwa broumowskiego w Meziměstí koło Broumova.
23 października 1750 r. zostaje zamknięta kopuła jezuickiego kościoła św. Mikołaja w Małej Stranie i wniesiona na jej szczyt wieża. Budowę przeprowadzono według projektu Kiliana Ignacego z 1737 roku. Jednak zanim wieża została ukończona, Kilián Ignác był już poważnie chory i zastąpił go Anselmo Luragho. Kilian Ignatius umiera w grudniu 1751 roku i nie doczekuje ukończenia swojej najbardziej monumentalnej budowli, symbolicznie związanej z dziełem ojca.
W 1751 r. opat Benno Löble kładzie kamień węgielny pod kaplicę św. Floriana w Kladnie według projektu Kiliana Ignacego. Obaj jednak nie doczekali się ukończenia, umierając w grudniu 1751 roku. Budowę dokończył Anselmo Luraghe.
Kilián Ignác Dientzenhofer umiera 18 grudnia 1751 roku w Pradze w wieku 62 lat.
Kilián Ignác zostaje pochowany w grobowcu w kościele św. Marii Magdaleny na praskim Małym Mieście. Po rozwiązaniu kościoła w 1783 roku szczątki Kiliána Ignáca, jak również jego ojca Kryštofa i innych członków rodziny, zostały zebrane i przeniesione na cmentarz Malá Strana, który został zamknięty w 1884 roku, a dokładne miejsce pochówku zaginęło.
Z obu małżeństw Kiliana Ignatiusa, tj. z Anną Cecylią Popel w latach 1719-1729 i z Anną Teresą z domu Hendrych w latach 1729-1721, dorosłość osiągnęło łącznie 13 dzieci. Żadne z dzieci nie zajmowało się budownictwem ani architekturą. Anna Teresa zmarła 31 sierpnia 1774 roku, 23 lata po śmierci Kiliana Ignatiusa.
Następcą Kiliana Ignatiusa został Anselmo Luragho (9.01.1701-29.11.1765), który 27 marca 1752 r. został również mianowany architektem nadwornym.