Bamberg - Curia Sti. Lamperti

Dawny dwór kanoników, Curia Sti. Lamperti, składa się z głównego, podłużnego, dwukondygnacyjnego budynku z dwuspadowym dachem i kaplicy. Zbudowany został prawdopodobnie według planów Leonharda Dientzenhofera w 1706 roku. Budynki gospodarcze pochodzą z XVIII wieku i zawierają pozostałości z okresu późnego średniowiecza. Ogród pochodzi z przełomu XVIII-XIX wieku.

Domberg

Domberg jest najsłynniejszym z siedmiu wzgórz Bambergu, a także najdłużej zamieszkaną częścią miasta.

Domberg jest historycznym rdzeniem Bambergu i był centrum imperium w czasach cesarza Henryka II (1002/1014-24). Unikalny historyczny zespół dawnych budynków sądu, kapituły i kanonii na placu Domplatz jest zdominowany przez 1000-letnią katedrę.

Historia osady Domberg sięga epoki brązu, ale znaczenie zyskała dopiero po ufortyfikowaniu przez Babenbergów zamku "Castrum Babenberch", od którego pochodzi nazwa Bamberg (w dokumentach wspominany jest w 902 r.) Wraz z założeniem biskupstwa w 1007 r., budową katedry (1002 r.) i rozbudową zamku na pałac biskupi Henryk II położył podwaliny pod dalszy rozwój Bambergu.

Wraz z upadkiem wspólnoty klasztornej kanoników katedralnych w XIII wieku, wzdłuż murów i dróg wyrosły liczne dwory kanoników. Do bogatej kolekcji budynków, z których większość przetrwała do dziś, należał stary dwór biskupów i biskupów książęcych z pozostałościami budynku pałacowego, średniowieczne i barokowe dwory kanoniczne, nowa rezydencja książąt-biskupów i wspaniały kapitularz w katedrze.

Katedra św. Piotra i św. Jerzego, założona w 1002 roku, dominuje nad unikalnym historycznym zespołem dawnych budowli dworskich, kapituły i kanonii na Placu Katedralnym.

Sądy kanoniczne, curiae

Mieszkania dla kapelanów katedralnych nazywano dworami kanonicznymi lub "curiae". Sądy kanoniczne były zazwyczaj reprezentacyjnymi budynkami wolnostojącymi.

W Dombergu zaprojektowano je jako oddzielne, zewnętrznie zamknięte zespoły i zorganizowano jako przylegające do siebie trzy- lub czteroboczne korty. Największe sądy mają do dziś powierzchnię 3.000 metrów kwadratowych.

W późnym średniowieczu dziedzińce katedralne zajmowały większą część wzgórza katedralnego, dopiero w okresie nowożytnym część z nich została wyparta przez budynki rezydencji książęcych.

Każda z kurii katedralnych Bambergu miała swoją kaplicę, która przynajmniej w początkowym okresie dawała również nazwę sądowi, i rzadko była rozpoznawalna jako osobny budynek, lecz była wkomponowana w zabudowę. Najstarsza zachowana kaplica w kurii laudańskiej została zbudowana około 1200 roku, a większość budynków pochodzi z XV-XVI wieku i XVIII wieku:

Plac Katedralny 1: Curia Sti. Hippolyti (XVIII w., własność prywatna)
Plac Katedralny 2: Curia St. Sebastiani et Fabiani (XVIII w., ordynariat arcybiskupa)
Domplatz 3, Curia St. Laurentii (XII i XV/XVI w., ordynariat arcybiskupa)
Domstraße 2, Curia Sti. Blasii (XVI w.)
Domstraße 3, Curia Stm. Mariae et Chunegundis (XV w. barok, probostwo katedralne)
Domstraße 5, Curia St. Lamperti (XVIII w., probostwo katedralne)
Domstraße 7, Curia Stae. Elisabethae (XV/XVI w.)
Domstraße 9, Curia Stm. Johannis et Pauli (XV w.)
Domstraße 11, dawny Erthalshof (XV-XVIII w.)
Domstraße 13, dawny Truchseßhöflein (XVI w.)
Obere Karolinenstraße 1/3, Curia Schönborniana (XV w.)
Obere Karolinenstraße 4/6, Curia Stm. Philipp et Jacobi (XVI/XIX w.; szkoła katedralna)
Obere Karolinenstraße 5, Curia Sti. Pauli (XVIII w., pałac arcybiskupi)
Obere Karolinenstraße 7, dawny Zobelhof (XVIII w.)

Wraz z sekularyzacją kanonicy utracili swoje kurie, chyba że posiadali je prywatnie.

Na terenie Curia Sti. Lamperti znajduje się obecnie siedziba arcybiskupstwa Bamberg dla celów edukacyjnych.